عوارض زیاده روی در خوردن "چغاله"

وی به وجود کلروفیل بالا در چغاله بادام اشاره کرد و افزود: کلروفیل داخل بدن در مسیر کانال گوارشی به تولید منیزیم کمک شایانی می‌کند و از آنجا که منیزیم برای کاهش گرفتگی عضلات نقش بسزایی دارد، خوردن متعادل آن می‌تواند تا حدی در بهبود گرفتگی عضلات مفید واقع شود.

ناصری تصریح کرد: از سوی دیگر این نوبرانه ترکیبات اسیدی دارد که وجود آنها در معده مانع آسیب رسیدن به بافت معده و بروز سرطان معده می‌شود، البته باید گفت این نوبرانه از نظر ویتامین C کامل نیست و کم کالری بودن آن نیز موجب لاغری نمی‌شود.

وی با اشاره به هضم سنگین چغاله بادام گفت: متاسفانه از آنجا که چغاله بادام با هدف کسب سود بیشتر زودهنگام عرضه می‌شود، بیش از حد کال و نارس بوده و هضم آن نیز بسیار دشوار است.

ناصری تصریح کرد: طبیعت این میوه کال بسیار سرد است، به گونه‌ای که فرد با مصرف بیش از اندازه آن به اصطلاح عامیانه سردی می‌کند و گاهی دچار عوارضی از قبیل دل‌درد، تهوع، اسهال و سردرد می‌شود.

این کارشناس ارشد گیاهان دارویی خاطرنشان کرد: اگر چغاله بادام به صورت بهداشتی کمپوت، خورش یا ترشی شود، مصرف متعادل آن می‌تواند تا حدودی مواد مغذی را به بدن برساند.

ناصری یادآور شد: از آنجا که چغاله بادام با پوست مصرف می‌شود، باید حتما در ضدعفونی کردن و شستن آن دقت کرد، زیرا اغلب میوه‌فروشان و فروشندگان دوره‌گرد با آب جوی یا چاه مبادرت به شستن این میوه می‌کنند که می‌تواند عاملی برای بروز بیماری‌های گوارشی به ویژه حصبه که نوعی عفونت باکتریایی است، شود.

وی به تلخ مزه بودن برخی چغاله‌ها اشاره کرد و افزود: چغاله‌هایی که مقداری تلخی دارند حاوی مقدار بسیار کمی اسیدسیانیدریک و ترکیبی از سم خطرناک سیانور هستند که مصرف زیاد آن می‌تواند منجر به مسمومیت در مصرف‌کننده شود.

ناصری با اشاره به پایین بودن مواد مغذی در چغاله بادام، گفت: به طور کلی مواد مغذی میوه کال و نارس بادام کمتر از میوه‌های رسیده است و از نظر کلسیم، آهن و به طور کلی املاح معدنی در سطح پایین‌تری قرار دارد.

این کارشناس ارشد گیاهان دارویی افزود: رسیده این میوه افراد را در برابر بیماری‌هایی چون پوکی استخوان، افزایش کلسترول، کم‌خونی و چسبندگی روده‌ها محافظت می‌کند، اما تا وقتی کال است از این ویژگی‌ها برخوردار نیست .