فضیلت خواندن سوره علق

ناطقان: سوره علق نود و ششمین سوره قرآن است كه مكی است و 9 آیه دارد. در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است: كسی كه سوره علق را در شب یا روز قرائت نماید و پس از آن از دنیا برود، شهید از دنیا رفته است و در درجه شهیدان و مانند كسی است كه در ركاب رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم جهاد كرده است.

این سوره اولین سوره ای است كه بر رسول الله (ص) نازل شده است و یكی از چهار سوره سجده دار قرآن است كه واجب است وقتی به آیه مورد نظر رسیدیم سجده كنیم .

هدفهای این سوره

1- توجه انسان به خداوندی که او رب است و آفریدگار و ارجمند و آموزش دهنده است و کنار زننده پرده های جهل و نادانی؛

2- توجه بشر به اینکه خداوند او را از علق آفریده است و اینکه او تحت ربوبیت خداوند است و حامل لوای علم و معرفت و هنگامی که خود را مستغنی می یابد فساد و طغیان می کند؛

3- توجه به این که بازگشت همه چیز به سوی خداست. آغاز و انجام همه به دست او و به سوی اوست ؛

4- متوجه ساختن انسان به وظایف او که باید قرائتش بلکه همه افعالش به نام خدا و در سبیل هدایت باشد و دستور تقوا دهد، با حق ستیزه نکرده و به آن پشت نکند و بداند که خداوند او را می بیند (و او در محضر و مرئای خداست)؛

5- ترساندن از نکال خداوند که او موی سر او را می گیرد و با حقارت و ذلت به سوی عذاب می کشاند؛

6-  توجه به اینکه خداوند می خواهد از طغات و فاسدین پیروی نشود و بندگان خدا در پیشگاه او به خاک مذلّت بیافتند و قرب و نزدیکی او را بخواهند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ
بخوان به نام پروردگارت كه آفريد (۱)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ
انسان را از علق آفريد (۲)

اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ
بخوان و پروردگار تو كريمترين [كريمان] است (۳)

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ
همان كس كه به وسيله قلم آموخت (۴)

عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ
آنچه را كه انسان نمى‏ دانست [بتدريج به او] آموخت (۵)

كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَى
حقا كه انسان سركشى مى ‏كند (۶)

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى
همين كه خود را بى ‏نياز پندارد (۷)

إِنَّ إِلَى رَبِّكَ الرُّجْعَى
در حقيقت بازگشت به سوى پروردگار توست (۸)

أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى
آيا ديدى آن كس را كه باز مى‏ داشت (۹)

عَبْدًا إِذَا صَلَّى
بنده‏ اى را آنگاه كه نماز مى‏ گزارد (۱۰)

أَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ عَلَى الْهُدَى
چه پندارى اگر او بر هدايت باشد (۱۱)

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى
يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست] (۱۲)

أَرَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّى
[و باز] آيا چه پندارى [كه] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگرداند [چه كيفرى در پيش دارد] (۱۳)

أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى
مگر ندانسته كه خدا مى ‏بيند (۱۴)

كَلَّا لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ
زنهار اگر باز نايستد موى پيشانى [او] را سخت بگيريم (۱۵)

نَاصِيَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ
[همان] موى پيشانى دروغزن گناه‏پيشه را (۱۶)

فَلْيَدْعُ نَادِيَهُ
[بگو] تا گروه خود را بخواند (۱۷)

سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ
بزودى آتشبانان را فرا خوانيم (۱۸)

كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ
زنهار فرمانش مبر و سجده كن و خود را [به خدا] نزديك گردان (۱۹)