علائم هشدار دهنده حملات قلبی

ناطقان: حمله قلبی، عبارت است از انهدام و مرگ سلولی دائم و غیرقابل برگشت در بخشی از عضله قلب (میوکارد) که به علت از بین‌رفتن جریان خون و وقوع یک ایسکمی شدید در آن قسمت از قلب روی می‌دهد.

این توقف گردش خون ممکن است ناگهانی و بدون هیچ علائم قبلی نمایان شود یا پس از چند حمله آنژینی (درد قفسه سینه) نمود یابد. عمده‌ترین دلیل سکته، بسته‌شدن رگ‌های تغذیه‌کننده قلب است.

برای رفع انسداد غیر از دارو، از بالن و جراحی قلب باز (تعویض رگ مسدود شده) استفاده می‌شود؛ سکته قلبی نوعی عارضهٔ فراگیر است که هر ساله باعث مرگ و میر هزاران نفر می‌شود.

حمله‌ قلبی می‌تواند غافلگیر‌کننده باشد، با اینکه نشانه‌های رخداد حمله‌ی قلبی نسبتا شناخته‌شده هستند، بسیاری در مواجهه با آن به کندی متوجه اتفاقی که می‌افتد، می‌شوند؛ گاهی حمله‌ی قلبی تنها با یک علامت همراه است و این کار تشخیص را سخت می‌کند.

قلب عضوی استثنایی است که حتی بعد از جدا شدن از بدن تا وقتی به مقدار کافی اکسیژن در دسترس داشته باشد، کار می‌کند. قلب باید به سختی کار کند تا بتواند خون را به سراسر بدن برساند.
تفاوت بین حمله‌ و ایست قلبی

رسیدن خونِ پر اکسیژن به قلب حیاتی است، در مواجهه با کاهش خون‌رسانی یا اکسیژن، ممکن است سلول‌های ماهیچه‌ای قلب بمیرند، کاهش خون‌رسانی به قلب می‌تواند در اثر تجمع پلاک‌هایی درون رگ‌های کرونری (رگ‌های خون‌رسان به ماهیچه‌ی قلب) ایجاد شود که جریان خون به قلب را مسدود می‌کند؛ این پلاک‌ها از کلسترول، مواد چربی مانند، مواد زائد سلولی، کلسیم و فیبرین تشکیل می‌شوند.

با تجمع پلاک‌ها درون رگ‌های کرونری، فرد ممکن است دچار تصلب‌ شریان‌ها یا اسپاسم رگ‌های کرونری شود که به معنی تنگ شدن یا سخت شدن ماهیچه‌های قلبی خواهد بود، در این شرایط امکان پاره شدن پلاکِ ایجاد شده و به دنبال آن ایجاد لخته‌ی خونی وجود دارد؛ از طرفی تصلب‌ شریان‌ها می‌تواند به بیماری‌های کرونری قلب ختم شود که این بیماری‌ها زمینه‌ساز ایجاد حمله‌های قلبی هستند.

مهم است که تفاوت بین حمله‌ قلبی و ایست قلبی را بدانیم زیرا معمولا مردم این دو را یکسان فرض می‌کنند؛ ایست قلبی معمولا بدون علامت هشدار‌دهنده اتفاق می‌افتد و دلیل آن کارکرد معیوب الکتریکی قلب است که ضربان نامنظم قلب را به دنبال دارد.

مردان خیلی زودتر از زنان در طول زندگی خود در معرض خطر حمله‌های قلبی قرار می‌گیرند، استروژن از زنان در برابر برخی بیماری‌های قلبی محافظت می‌کند و این داستان صرفا تا دوران یائسگی آنها ادامه دارد و بعد از این مقطع با کاهش هورمون استروژن شرایط تغییر می‌کند، به همین دلیل است که میانگین سن حمله قلبی در زنان 70 و در مردان 66 سال است.

بعد از یک حمله قلبی زنان بیشتر در معرض خطر ایجاد لخته‌های خون هستند که خود می‌تواند سبب سکته دوم شود به دلایل نامعلومی، زنان داروهایی که برای جلوگیری از لخته شدن خون وجود دارد دریافت و یا استفاده نمی‌کنند. به همین دلیل است که زنان بیش از مردان تا 12 ماه بعد از سکته اول در معرض خطر سکته دوم قرار دارند.