آيه اي كه ناله ابليس را درآورد!

ناطقان: امام جعفر صادق عليه السلام می فرماید: وقتى كه اين آيه نازل شد؛ «والذين اذا فعلوا فاحشه او ظلموا انفسهم ذكروا الله فاستغفروا لذنوبهم/ آن كسانى كه هرگاه كار زشتى انجام مى دهند يا هرگاه به خود ستمى مى كنند خداى را به ياد مى آورند و از او طلب بخشش گناهانشان را مى نمايند»(سوره آل عمران آيه 135)؛ ابليس به بالاى كوه ثور واقع در مكه رفت و با بلندترين صدايش شيطان هايش را فرياد زد پس همگى گرد آمدند، پس گفت: چه كسى براى اين آيه چاره اى مى انديشد؟ پس هر يك از شياطين برخاسته و سخنى گفتند و ابليس راه حل آن ها را نپذيرفت تا اينكه وسوسه گر خناس برخاسته و گفت: من چاره ساز اين آيه ام. گفت: به وسيله چه چيزى؟ وسوسه گر خناس گفت: به مردمان وعده مى دهم و در دل آنان آرزو می افكنم (آرزومندشان می كنم) تا در گناه بيافتند، پس هنگامى كه در گناه افتادند استغفار را از يادشان مى برم. ابليس راى او را پسنديد و تا روز قيامت كار اين آيه را به او سپرد.

اميرمؤمنان على (ع) حدیثی را از پيامبر گرامى خدا (ص) نقل می ‏كند كه فرمود:

«خير آية فى كتاب اللَّه هذه الاية! يا على! ما من خدش عود، و لا نكبة قدم الا بذنب، و ما عفى اللَّه عنه فى الدنيا فهو اكرم من ان يعود فيه و ما عاقب عليه فى الدنيا فهو اعدل من ان يثنى على عبده»

«اين آيه (وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ...) بهترين آيه در قرآن مجيد است، اى على! هر خراشى كه از چوبى بر تن انسان وارد می شود و هر لغزش قدمى؛ بر اثر گناهى است كه از او سر زده، و آنچه خداوند در دنيا عفو می کند گرامی ‏تر از آن است كه (در قيامت) در آن تجديد نظر فرمايد، و آنچه را كه در اين دنيا عقوبت فرموده عادل تر از آن است كه در آخرت، بار ديگر كيفر دهد.» به اين ترتيب اينگونه مصائب علاوه بر اينكه بار انسان را سبك مي كنند او را نسبت به آينده كنترل خواهند نمود.



پی‌نوشت:

 تفسير نمونه، ج‏ 20، ص: 441