افزایش آماربی‌خانمان‌ها در انگلیس

ناطقان: گاردین می‌تواند تایید کند ظرف پنج سال اخیر، شمار افراد بی خانمانی که مرگ آن‌ها درخیابان‌ها یا اقامتگاه‌های موقتی به ثبت رسیده در انگلیس به بیش از دو برابر میزان قبلی رسیده است.

با یافت شدن جسد کسانی که در پارکینگ سوپرمارکت ها، حیاط کلیسا‌ها و مسافرخانه‌های پر ازدحام، جان باخته اند، شمار این مرگ و میر‌ها افزایشی سالانه را نشان می‌دهد و از ۳۱ مورد در سال ۲۰۱۳ به ۷۰ نفر در سال ۲۰۱۷ رسیده است. دست کم ۲۳۰ نفر در طول این دوره زمانی جان باخته اند.

ارقام گردآوری شده از سوی گاردین که عدد میانگین بیش از یک مرگ در هفته را در سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهند، احتمالا بسیار کمتر از میزان واقعی برآورد شده، چرا که بخشی از آمار دولتی مرگ و میر بی خانمان‌ها در سطحی ملی را شامل نمی‌شود و مقامات خود را ملزم به شمارش دقیق مرگ و میر خیابان خواب‌ها نمی‌دانند.

بیشتربخوانید:حقایقی از خانه‌به‌دوش‌های عصر دیجیتال/نسل جدید ‌بی‌خانمان‌ها از کدام کشور ظهور می‌کنند؟+تصاویر


بر اساس آمار و ارقامی که گاردین گردآوری کرده، میانگین سن یک خیابان خواب به هنگام مرگ ۴۳ سال بوده، یعنی نصف سن امید به زندگی در انگلیس. از نقطه نظر جنسیتی نیز حدود ۹۰ درصد کسانی که ظرف پنج سال گذشته جان باخته اند، مرد بوده اند.

به گفته کارشناسان به دلیل افزایش اجاره بهای مسکن، کاهش هزینه‌های رفاهی و فقدان مسکن دولتی، افزایش شدیدی درجمعیت بی خانمان‌ها به وجود آمده و خواستار آن شده اند که دولت دست به اقدامی فوری بزند.

دمای زیر سفر و برف سنگینی که جبهه هوای سیبری در اوایل سال ۲۰۱۸ با خود آورد، هشداری برای تداوم سال پر مرگ و میر ۲۰۱۷ بود، با دست کم ۲۳ مورد مرگ بی خانمان‌ها در خیابان‌ها و اقامتگاه‌های موقتی که در سال جاری تاکنون از سوی رسانه‌های محلی گزارش شده است.

در ماه فوریه مرگ مارکوس آمارال گورجل که در هوای سرد شبانه در ایستگاه متروی وست مینستر در کنار ساختمان پارلمان جان داد، توجه گسترده رسانه‌ها را به خود جلب کرد.

متیو داونی از خیریه بی خانمان‌ها می‌گوید: «این ارقام یادآور این هستند که مقوله خیابان خوابی از خطرناکی گذشته است و به کاری مرگبار تبدیل شده است که هر ساله تعداد بیشتری را به کام خود می‌کشد.»

او افزود: «کسانی که در خیابان‌ها می‌خوابند در معرض همه چیز قرار دارند، از سرمای زیر صفر درجه گرفته تا خشونت و سوء استفاده و امراض کشنده.

احتمال اینکه آن‌ها قربانی یک خشونت شوند ۱۷ برابر بیشتر می‌شود. دو برابر بیشتر احتمال دارد که آن‌ها در نتیجه عفونت جان ببازند و ۹ برابر بیشتر محتمل است که دست به خودکشی بزنند. بدتر آنکه ما می‌دانیم که این ارقام احتمالا خیلی کمتر از میزان واقعی برآورد می‌شوند.»

این تحقیق که جامع‌ترین آمار مرگ و میر افراد بی خانمان را تا این تاریخ درانگلیس در اختیار ما قرار می‌دهد، خیریه‌های مهمی را که در این زمینه کار می‌کنند تشویق کرده تا خواستار آمار دقیق تری درمورد نرخ این مرگ و میر‌ها و تعمیم سیستم بازنگری شده اند که از سوی دولت و سرویس‌های اضطراری برای تحقیق پیرامون مرگ و میر بزرگسالان آسیب پذیر به کار می‌رود.

گاردین از کلیه مقامات محلی دراسکاتلند، ولز، ایرلند شمالی و انگلیس پرسیده بود که چه تعداد خیابان خواب تایید شده ظرف پنج سال تقویمی گذشته در قلمرو آن‌ها جان باخته اند و خواهان جزئیاتی درباره سن، جنس، محل و دسترسی به خدمات بی خانمان‌ها برای هر کدام از موارد مرگ و میر‌ها شده بود.

بر اساس تعریف خیریه بی خانمان‌های سنت مانگو، یک خیابان خواب تایید شده به کسی گفته می‌شود که یک مددکار مربوطه او را در حال خوابیدن در خیابان مشاهده کرده باشد. همچنین در درخواست گاردین آمده است که این مناطق، شمار مرگ و میر خیابان خواب‌های تایید شده‌ای را که در اقامتگاه‌های موقت، امکانات اقامتی متعلق به مقامات محلی یا نهاد‌های امدادی و مسکن کمکی رخ می‌دهد نیز در شمار آمار خود لحاظ کنند.

در چندین منطقه که دارای جمعیت بی خانمان بزرگی هستند، این مرگ و میر‌ها دررسانه‌های محلی شان گزارش شده، از جمله در منچستر، گلاسکو، بیرمنگام، بلفاست، لیدز و ساوتهند که یا به درخواست گاردین در مدت مقرر پاسخ ندادند یا اطلاعاتی را در این باره ثبت نکرده اند.

گاردین ۶۳ مرگ گزارش شده از سوی مقامات محلی را در آمار کلی خود لحاظ نکرده، زیرا این مرگ‌ها - با اینکه منطقا با درک عمومی از مرگ یک بی خانمان انطباق دارند - یا منطبق بر تعاریف مد نظر نبودند یا به این دلیل که اطلاعات ارائه شده از سوی مقامات محلی در یک فرمت قابل تفسیر ارائه نشده بود.

لندن بزرگ تنها بخش از انگلیس است که سوابق آن شامل ریز اطلاعات مربوط به جمعیت خیابان خواب‌های آن است که از طریق «شبکه مشترک اطلاعات بی خانمان ها» تهیه می‌شود. بر اساس این ارقام مرگ و میر خیابان خواب‌های این شهر در سال ۲۰۱۴ با ۲۳ نفر به اوج خود رسید و این رقم در سال ۲۰۱۶ به ۲۱ رسید، اما در سال گذشته به ۱۶ نفر کاهش یافت.

آنگونه که آمار و ارقام رسمی نشان می‌دهند، خیابان خوابی درانگلیس برای هفتمین سال متوالی افزایش یافته است که بر این اساس هر شب دست کم ۴۷۵۱ نفر خیابان خواب وجود داشته، هر چند که عده زیادی بر این باورند که تعداد این افراد بسیاربیش از این است.

پترا سالوا مدیر خدمات خیابان خواب‌ها در سنت مانگو از دولت می‌خواهد درمورد هر یک از مرگ‌های مشکوک خیابان خواب‌ها بررسی‌های گسترده تری صورت گیرد تا بتوان آمار دقیق تری را به دست آورد. او می‌گوید: «تحقیق در مورد این مرگ و میر‌ها به شناسایی مسائل مربوط به مراقبت‌های لازم و اینکه در کجا به کمک بیشتر برای انتقال دادن مردم از خیابان و دور کردنشان از خطر لازم است، کمک خواهد کرد.»

به دنبال ارسال این آمار و ارقام از سوی گاردین برای وزارت مسکن، اجتماعات مربوطه و دولت‌های محلی، یک سخنگوی دولت گفت: «حتی مرگ یک خیابان خواب در خیابان‌های ما نیز خیلی زیاد است. ما هم اکنون درتلاش هستیم و تعهد داده ایم که تا سال ۲۰۲۲ مشکل خیابان خوابی را حل کنیم و تا سال ۲۰۲۷ این مشکل را به کلی مرتفع نماییم.

ما در حال سرمایه گذاری یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون پوند برای حل تمام اشکال بی خانمانی هستیم و از اوایل این هفته قانون کاهش بی خانمانی که بلندپروازانه‌ترین قانونی است که ظرف چند دهه دراین زمینه تهیه شده، به مورد اجرا گذاشته شد.»