چگونه به مقام "قرب نوافل"برسیم؟

ناطقان: در دعای روز بیستم و هشتم ماه مبارک رمضان آمده است:

بسم الله الرحمن الرحیم

«اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین.»

«خدایا زیاد کن بهره مرا در آن از اقدام به مستحبات و گرامی‌دار در آن به حاضر کردن و یا داشتن مسائل و نزدیک گردان در آن وسیله‌ام به سویت از میـان وسیله‌ها، ای آنکه سرگرمش نکند اصرار و سماجت اصرارکنندگان.»

حجت‌الاسلام والمسلمین مجید سینایی استاد حوزه در شرح عبارت «اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ» می‌گوید: نوافل به معنای مستحبات در مقابل فرایض یعنی واجبات قرار دارد، از این‌ رو در دعای امروز از خدا می‌خواهیم که بهره‌ ما از مستحبات را فراوان کند، در واقع واجبات را حتما انجام می‌دهیم اما از خدا می‌خواهیم که مستحبات ما را فزونی ببخشد.

وی ادامه داد: اگر نقصی در انجام واجبات باشد یکی ‌از راه‌های جبران‌ آن‌ مستحبات است، برای مثال ممکن است فردی نماز خود را بخواند اما با حضور قلب و توجه نباشد و از معراج مومن که همان نماز است غفلت ‌کند، یکی ‌از راه‌های جبران این موضوع این است که بعد از اتمام نماز عمل مستحبی که معروف به تسبیحات حضرت زهرا(س) است را بیان ‌کند، این عمل نقص در نماز را جبران می‌کند یا بعد از نماز عشاء به‌صورت نشسته دو رکعت نماز نافله می‌توان خواند. حتی خواندن نماز شب می‌تواند ضعف‌های ما در ‌نماز واجب را جبران ‌کند.

به گفته وی یکی ‌از خواص مستحبات جبران نواقص انسان در اجرای واجبات است.

این استاد حوزه با بیان اینکه انجام مستحبات خواص دیگری هم دارد، تاکید کرد: بعضی انسان‌ها به گونه‌ای زندگی می‌کنند که پس از انجام واجبات هرکاری می‌کنند در آن‌ مستحبات است، به این معنا که اگر راه می‌روند، می‌نشینند، لباس می‌پوشند، وارد مسجد می‌شوند مستحبات مربوط به آن را رعایت می‌کنند. به طور کلی مستحباتی که در زندگی روزمره یک فرد وجود دارد را انجام می‌دهند.

حجت‌الاسلام سینایی یادآور شد: علامه طباطبایی و ‌بسیاری از بزرگان در زندگی خود به گونه‌ای عمل‌ می‌کردند که مستحبات آنها به هم‌ متصل می‌شد. کسانی که این‌ مستحبات ‌ را رعایت می‌کنند به مقام «قرب نوافل» می‌رسند که مقامی است که در روایات آمده است «کسی که زندگی آن‌ به قرب نوافل برسد خداوند گوش، چشم و اعضا و جوارح او می‌شود»، منظور روایات این است که فرد به درجه‌ای می‌رسد که با چشمی می‌بیند خدابین، با گوشی می‌شنود خداشنو و با دستی کار می‌کند که دست خدا می‌شود.

وی افزود: کمتر کسی به این مقام دست پیدا می‌کند و کسی که به این‌ درجه می‌رسد بعید است که در زندگی خطا کند زیرا او چشمی دارد که خدایی می‌بیند، گوشی دارد که خدایی می‌شنود و دست و پایی دارد که کاری می‌کنند که خدا دوست دارد.