سهم‌ الارث زوجین در دوران عقد

ناطقان: ارث مالی است که بعد از فوت، به وارثان یا بازماندگان وی می‌رسد. یکی از آثار حقوقی که عقد دائم بر جای می‌گذارد؛ ارث بردن مرد و زن از یکدیگر بعد از فوت هر کدام از آن‌ها است.

بر اساس ماده ۸۶۱ قانون مدنی:

«موجب ارث دو امر است: نسب و سبب.»

و مطابق ماده ۸۶۴ قانون مدنی:

«از جمله اشخاصی که به موجب سبب ارث می‌برند هر یک از "زوجین” است که در حین فوت دیگری زنده باشد.» اگر به مطالبی پیرامون حقوق خانواده علاقه دارید، به مطلب بهترین روش‌های طلاق در مدت کوتاه مراجعه کنید.

ذکر کلمه «زوجین» در نص صریح ماده فوق‌الذکر نشان‌دهنده آن است. یکی از شرایط ارث بردن مرد و زن از یکدیگر، وقوع عقد دائم و ایجاد رابطه زوجیت میان آن دو است. همچنین ماده ۹۴۰ قانون مدنی در این راستا مقرر داشته است:

«زوجین که زوجیت آن‌ها "دائمی” بوده و ممنوع از ارث نباشند از یکدیگر ارث می‌برند.»

بنابراین چنانچه یکی از طرفین در دوران «عقد» که میان مرد و زن عقد نکاح دائم جاری می‌شود و با یکدیگر زن و شوهر می‌شوند فوت نماید، دراین‌صورت طرف مقابل (مرد یا زن) به موجب مواد ۹۱۳، ۹۲۷و ۹۳۸ قانون مدنی و نیز ماده ۹۴۱ قانون مدنی از متوفی ارث خواهد برد. اما در دوران نامزدی که هنوز عقد نکاح میان طرفین جاری نشده است، یکی از سه شرط مهم ارث بردن زن و مرد از یکدیگر (وقوع عقد دائم و ایجاد رابطه زوجیت) وجود ندارد. بنابراین چنانچه یکی از طرفین در دوران نامزدی و پیش از وقوع عقد نکاح فوت نماید، طرف مقابل قانوناً از وی هیچ ارثی نخواهد برد.